Nowy wykaz prac szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet

utworzone przez audyt-bhp.pl | maj 15, 2017 | Warto wiedzieć

Od 1 maja powinno zacząć obowiązywać nowe rozporządzenie w sprawie wykazu prac szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet. Jest to konsekwencja zmiany art. 176 Kodeksu pracy. W chwili zamknięcia numeru do druku nie zostało opublikowane jeszcze żadne rozporządzenie.

Zgodnie z projektem rozporządzania dopuszczalne wielkości narażenia kobiet w ciąży lub karmiących dziecko piersią na czynniki uciążliwe, niebezpieczne lub szkodliwe dla zdrowia zostały przeniesione z obecnie obowiązującego rozporządzenia Rady Ministrów z 10 września 1996 r. w sprawie wykazu prac szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet (tekst jedn.: Dz.U. z 2016 r. poz. 2057). Jak czytamy w uzasadnieniu do przygotowywanych zmian, wielkości te przyjęto na podstawie propozycji ekspertów z dziedziny medycyny pracy i ochrony pracy w szczególności z CIOP-PIB oraz Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi.

Zgodnie z proponowanymi zmianami w nowym rozporządzeniu będą zawarte m.in.:

• dłuższy czas pracy przy monitorze ekranowym (do 6 godzin) dla kobiet w ciąży i podniesienie norm dotyczących dźwigania dla kobiet karmiących,
• obniżenie wskaźnika PMV o O,5⁰C zarówno w mikroklimacie gorącym, jak i zimnym,
• zmiany w kwestii zatrudniania kobiet w ciąży przy pracach w narażeniu na i hałas infradźwiękowy i ultradźwiękowy,
• rezygnacja z ograniczania narażenia kobiet w ciąży na promieniowanie nadfioletowe do wartości 1/4 NDN,
• zakaz pracy kobiet w ciąży i karmiących piersią pod ziemią i na wysokości.

Podstawa prawna:

• ustawa z 22 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw Dz.U. z 2016 r. poz. 10531.

Źródło: „BHP w firmie”  – Wydawnictwo Wiedza i Praktyka sp. z o o.

Nowe rozporządzenie w sprawie bhp służb celnych

utworzone przez audyt-bhp.pl | kwi 26, 2017 | Warto wiedzieć

Nowe rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków bezpieczeństwa i higieny służby funkcjonariuszy celnych określa warunki służby, w tym szkolenia z zakresu bhp oraz badania kontrolne, jakie musi zapewnić funkcjonariuszowi szef Służby Celnej albo dyrektor izby celnej.

Szef Służby Celnej albo dyrektor izby celnej musi zapewnić funkcjonariuszowi następujące warunki służby przez:

• zapewnienie pełnienia służby w budynkach i pomieszczeniach, które spełniają wymagania i normy odpowiednie do rodzaju wykonywanych czynności oraz liczby funkcjonariuszy;
• właściwe utrzymanie budynków, pomieszczeń, stanowisk służbowych, pojazdów, maszyn oraz innych urządzeń technicznych i instalacji;
• stworzenie właściwych warunków higieniczno-sanitarnych oraz udostępnienie funkcjonariuszom niezbędnych środków higieny osobistej;
• zorganizowanie właściwego na danym stanowisku służbowym wyposażenia technicznego gwarantującego bezpieczne wykonywanie czynności służbowych i spełniającego wymagania określone w odrębnych przepisach;
• zapoznawanie funkcjonariuszy z przepisami i zasadami dotyczącymi bezpiecznego wykonywania czynności służbowych oraz wydawanie stosownych instrukcji w tym zakresie;
• zapewnienie przestrzegania przez funkcjonariuszy przepisów i zasad z zakresu bezpieczeństwa i higieny służby;
• zapewnienie wykonania zaleceń wydawanych przez służbę bezpieczeństwa i higieny pracy, o której mowa wart. 237″ ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm.), oraz przez inne uprawnione podmioty.

Przełożony funkcjonariusza zapewnia:

• organizowanie wykonywania zadań przez podległych funkcjonariuszy, z uwzględnieniem bezpiecznych i higienicznych warunków służby;
• informowanie funkcjonariuszy o sposobach wykonywania czynności służbowych, występujących zagrożeniach i sposobach postępowania w sytuacjach awarii lub zagrożenia;
• egzekwowanie przestrzegania przez podległych funkcjonariuszy przepisów z zakresu bezpieczeństwa i higieny służby;
• organizowanie służby z uwzględnieniem zabezpieczenia funkcjonariuszy przed wypadkami, chorobami zawodowymi i innymi schorzeniami związanymi z wykonywaniem obowiązków służbowych;
• informowanie funkcjonariuszy o sposobie posługiwania się środkami ochrony indywidualnej;
• wykonanie zaleceń lekarza sprawującego opiekę zdrowotną nad funkcjonariuszami.

Obowiązki w zakresie bezpiecznej i higienicznej służby funkcjonariuszy celnych Funkcjonariusz realizuje obowiązek w zakresie przestrzegania przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny służby przez:

• znajomość przepisów oraz zasad bezpiecznego wykonywania czynności i zadań służbowych, wykonywanie tych czynności zgodnie z tymi przepisami i zasadami oraz stosowanie się do wydawanych w tym zakresie poleceń przełożonych;
• znajomość przepisów oraz zasad posługiwania się przydzielonym wyposażeniem technicznym;
• branie udziału w szkoleniach i poddawanie się egzaminom ze znajomości zagadnień i przepisów z dziedziny bezpieczeństwa i higieny służby;
• dbanie o należyty stan powierzonego sprzętu, narzędzi i urządzeń oraz porządek i ład w miejscu pełnienia służby;
• stosowanie środków ochrony zbiorowej, a także używanie przydzielonych środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego zgodnie z ich przeznaczeniem, a po ich użyciu zwrócenie ich osobie odpowiedzialnej za ich stosowanie;
• współdziałanie ze swoim przełożonym w wypełnianiu obowiązków dotyczących bezpieczeństwa i higieny służby;
• niepowodowanie odłączenia, zmiany lub usuwania urządzeń bezpieczeństwa zainstalowanych na maszynach, przyrządach, narzędziach, instalacjach i budynkach oraz stosowanie i wykorzystywanie tych urządzeń w sposób prawidłowy;
• niezwłoczne informowanie przełożonego właściwego w zakresie odpowiedzialności za sprawy bezpieczeństwa i higieny służby o każdej sytuacji w miejscu pełnienia służby, która może pociągać za sobą poważne i bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa i higieny służby, oraz o niedostatkach w przedsięwzięciach ochrony.

Obowiązkowe szkolenia bhp funkcjonariuszy celnych

Przed rozpoczęciem wykonywania zadań na określonym stanowisku służbowym funkcjonariusz odbywa szkolenia wstępne w zakresie bezpieczeństwa i higieny służby:

1. Ogólne, przeprowadzane przed podjęciem służby przez funkcjonariusza;
2. Stanowiskowe, przeprowadzane przed dopuszczeniem funkcjonariusza do wykonywania czynności służbowych oraz w przypadku zmiany warunków pełnienia służby związanej z występowaniem innych zagrożeń lub w przypadku zmiany wyposażenia technicznego funkcjonariusza.

Szkolenie wstępne ogólne przeprowadza służba bhp lub wyznaczony przez szefa Służby Celnej albo dyrektora izby celnej funkcjonariusz posiadający:

• wiedzę i umiejętności zapewniające właściwą realizację programu szkolenia,
• udokumentowane aktualnym zaświadczeniem o ukończeniu wymaganego szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny służby.

Natomiast szkolenie wstępne stanowiskowe przeprowadza bezpośredni przełożony funkcjonariusza.

Funkcjonariusz służby celnej odbywa także szkolenie okresowe bhp. Szkolenia okresowe przeprowadzają:

• osoby lub
• jednostki
• posiadające uprawnienia do przeprowadzania szkoleń z zakresu bhp, według programu ustalonego w porozumieniu z szefem Służby Celnej albo dyrektorem izby celnej.

Pierwsze szkolenie okresowe funkcjonariusz:

• odbywa w terminie 12 miesięcy od dnia rozpoczęcia służby,
• pełniący służbę na stanowisku kierowniczym odbywa pierwsze szkolenie okresowe w terminie 6 miesięcy od rozpoczęcia służby na tym stanowisku.

Kolejne szkolenia okresowe przeprowadzane są co 5 lat.

Szkolenia okresowe są organizowane odrębnie dla funkcjonariuszy pełniących służbę na stanowiskach kierowniczych oraz dla pozostałych funkcjonariuszy.

Funkcjonariusze służby celnej podlegają również profilaktycznym badaniom lekarskim

W zakresie profilaktycznej ochrony zdrowia szef Służby Celnej albo dyrektor izby celnej kieruje funkcjonariusza na badania mające na celu określenie braku przeciwwskazań zdrowotnych do pełnienia służby na określonym stanowisku, a w przypadku stwierdzenia takich przeciwwskazań określa funkcjonariuszowi inne stanowisko służbowe.

Nieznaczne różnice między starym a nowym rozporządzeniem w sprawie szczegółowych warunków bezpieczeństwa i higieny służby funkcjonariuszy celnych

Do 2 grudnia 2016 r. te kwestie regulowało rozporządzenie ministra finansów z 28 października 2009 r. w sprawie szczegółowych warunków bezpieczeństwa i higieny służby funkcjonariuszy celnych (Dz. U. poz. 1412), utraciło ono jednak moc obowiązywania w związku z wejściem w życie art. 119 ustawy z 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. poz. 1948 i 2255).

Różnice między nowym rozporządzeniem a poprzednim rozporządzeniem w sprawie szczegółowych warunków bezpieczeństwa i higieny służby funkcjonariuszy celnych polegają na usunięciu dotychczasowych odniesień do Kodeksu pracy (zawartych w § 15 poprzedniego rozporządzenia), które zostały przeniesione do zmienionego art. 143 ust. 3 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej.

Konieczność dostosowania przepisów do wyroku TK przyczyną zmian. Nowe rozporządzenie dotyczące warunków bezpieczeństwa i higieny służby funkcjonariuszy celnych zostało wydane w celu dostosowania obowiązujących przepisów do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 24 listopada 2015 r., sygn. akt K 18/14 (Dz.U. poz. 2023), który orzekł, że art. 143 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej, stanowiący upoważnienie ustawowe rozporządzenia ministra finansów z 28 października 2009 r. w sprawie szczegółowych warunków bezpieczeństwa i higieny służby funkcjonariuszy celnych (Dz.U. poz. 1412), jest niezgodny z art. 66 ust. 1 w związku z art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r.

Źródło: „BHP w firmie”  – Wydawnictwo Wiedza i Praktyka sp. z o o.

Czy organ kontrolny musi w nakazie uzupełnienia oceny ryzyka zawodowego wskazać konkretne uchybienia

utworzone przez audyt-bhp.pl | mar 21, 2017 | Warto wiedzieć

To na pracodawcy ciąży obowiązek prowadzenia dokumentacji oceny ryzyka zawodowego oraz zastosowanych niezbędnych środków profilaktycznych. Jednak w razie ustalenia, że przeprowadzona przez pracodawcę ocena ryzyka zawodowego nie spełnia wymogów nałożonych w przepisach, organy kontrolne mają obowiązek wskazać, jakich konkretnie uchybień dopuścił się pracodawca i jakie przepisy naruszył, czyli głównie, jakich czynników szkodliwych dla środowiska pracy zakład pracy nie uwzględnił w ocenie ryzyka, a także wskazać, które stanowiska pracy objęte oceną nie istnieją lub nie są należycie opisane. 

W sprawie rozpoznanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku o sygn. akt II SA/Ke 397/12 Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny utrzymał wobec spółki jawnej obowiązek uzupełnienia oceny ryzyka zawodowego o wszystkie czynniki środowiska pracy występujące przy wykonywanych pracach oraz sposoby wykonywania prac w zakładzie w terminie do 31 maja 2012 r.

W ocenie inspekcji sanitarnej skontrolowana spółka (zakład mięsny) okazała nieaktualną i niekompletną ocenę ryzyka zawodowego. Organ inspekcji sanitarnej podkreślił, że przepisy prawa nie określają katalogu stanowisk pracy ani katalogu czynników szkodliwych występujących w procesie pracy. To pracodawca zobowiązany jest do zapewnienia bezpiecznych warunków pracy, a co za tym idzie – do analizowania zagadnienia środowiska pracy w zakładzie, którym kieruje, wyodrębnienia czynników szkodliwych na poszczególnych stanowiskach pracy, a następnie podjęcia działań chroniących przed niebezpiecznymi następstwami tych czynników, co wynika z § 39a rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. z 2003 r. nr 169, poz. 1650 ze zm., dalej: rozporządzenie). W odwołaniu od decyzji państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego zakład zarzucił decyzji organu zarówno pierwszej, jak i drugiej instancji zbytnią ogólnikowość, brak wskazania, których stanowisk pracy dotyczy wynikający z decyzji obowiązek oraz których czynników środowiska nie uwzględniono w ocenie ryzyka zawodowego. Zdaniem spółki, jeżeli organ inspekcji pracy uważa, że pracodawca nie wziął pod uwagę jakichś stanowisk czy czynników, to powinien je wskazać podczas kontroli. Spółka stwierdziła, że na skutek tego, że decyzja jest zbyt ogólna, nie wie, co ma zrobić, bo organ nie wyjaśnił, dlaczego okazana ocena ryzyka zawodowego jest nie aktualna i niekompletna, nie wskazał też, które stanowiska pracy uznał za nieistniejące.

Podstawą do uwzględnienia danych czynników biologicznych na określonych stanowiskach pracy jest przeprowadzenie w tym zakresie pomiarów, czy stężenia danych substancji biologicznych przekraczają normy. Sanepid tymczasem takich pomiarów na konkretne substancje nie zlecił. To zdaniem spółki oznacza, że brak jest danych do ich uwzględnienia w ocenie ryzyka zawodowego.

Sąd uznał skargę spółki za uzasadnioną, uchylił decyzję państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego i przekazał mu sprawę do ponownego rozpoznania. Sąd powołał się na § 39a ust. 1 rozporządzenia, zgodnie z którym pracodawca ocenia ryzyko zawodowe występujące przy wykonywanych pracach, w szczególności przy doborze wyposażenia stanowisk i miejsc pracy, stosowanych substancji i preparatów chemicznych, biologicznych, rakotwórczych lub mutagennych oraz zmianie organizacji pracy. Podczas oceny ryzyka zawodowego uwzględnia się wszystkie czynniki środowiska pracy występujące przy wykonywanych pracach oraz sposoby wykonywania prac. Zgodnie z ust. 2 ww. przepisu stosowane w następstwie oceny ryzyka zawodowego środki profilaktyczne, metody oraz organizacja pracy powinny:

• zapewniać zwiększenie poziomu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników;
• być zintegrowane z działalnością prowadzoną przez pracodawcę na wszystkich poziomach struktury organizacyjnej zakładu pracy.

W ust. 3 ww. przepisu ustawodawca nałożył na pracodawcę obowiązek prowadzenia dokumentacji oceny ryzyka zawodowego oraz zastosowanych niezbędnych środków profilaktycznych. Dokument potwierdzający dokonanie oceny ryzyka zawodowego powinien uwzględniać m.in.:

1. opis ocenianego stanowiska pracy, w tym wyszczególnienie:

• stosowanych maszyn, narzędzi i materiałów,
• wykonywanych zadań,
• występujących na stanowisku niebezpiecznych, szkodliwych i uciążliwych czynników środowiska pracy, stosowanych środków ochrony zbiorowej i indywidualnej,
• osób pracujących na tym stanowisku;

2. wyniki przeprowadzonej oceny ryzyka zawodowego dla każdego z czynników środowiska pracy oraz niezbędne środki profilaktyczne zmniejszające ryzyko;
3. datę przeprowadzonej oceny oraz osoby dokonujące oceny.

Jak podkreślił sąd, z akt sprawy wynika, że spółka przeprowadziła ocenę ryzyka zawodowego, wyodrębniając jednocześnie występujące w zakładzie stanowiska pracy i związane z nimi zagrożenia. Jeżeli zdaniem organu jakieś stanowiska pracy czy zagrożenia nie zostały w powyższej ocenie uwzględnione, to powinien je wskazać podczas kontroli, a już na pewno powinien to zrobić w decyzji nakładającej obowiązek uzupełnienia oceny ryzyka zawodowego.

W ocenie sądu z treści decyzji wydanej w omawianej sprawie nie wynika, jakie czynności ma podjąć spółka, jakie pominięte zagrożenia uwzględnić, jakie nieistniejące stanowiska pracy z oceny ryzyka wyłączyć, dlatego decyzja ta musiała zostać uchylona. W razie ustalenia, że przeprowadzona przez zakład pracy ocena ryzyka zawodowego nie spełnia wymogów, organ inspekcji sanitarnej będzie musiał wskazać, jakich czynników szkodliwych dla środowiska pracy zakład nie uwzględnił w ocenie ryzyka, a także wskazać, które stanowiska pracy objęte oceną nie istnieją lub nie są należycie opisane.

Aneta Mościcka
dziennikarz, prawnik,
specjalista w zakresie prawa pracy

Jaka jest rola pracodawcy w przypadku odmowy uznania zdarzenia za wypadek przy pracy przez ZUS

utworzone przez audyt-bhp.pl | lut 10, 2017 | Warto wiedzieć

ZUS nie uznał pracownikowi zdarzenia jako wypadku przy pracy, uzasadniając to tym, że w wywiadzie lekarskim pracownik poinformował lekarza, iż do urazu doszło w domu. W tym momencie ZUS ma rację. Niemniej jednak zdarzenie miało miejsce w pracy, co zostało ustalone przez zespół powypadkowy. Pracownik tłumaczy, że nie istotne jest co powiedział lekarzowi, dla niego ważne było tylko to, żeby uratował mu palec. Pracownikowi w ZUS powiedziano, iż nie ma szans na zmianę decyzji. W dokumentach mam zdarzenie zarejestrowane jako wypadek przy pracy (o decyzji ZUS wiem od pracownika). Czy w związku z tą sytuacją można podjąć jakieś działanie i ewentualnie jakie? Czy zostawić to pracownikowi?

Pracodawca nie jest stroną w postępowaniu między ZUS a ubiegającym się o świadczenia, poszkodowanym w wypadku przy pracy pracownikiem. Zatem to do pracownika należy podjęcie decyzji oraz kroków w kwestii odwołania się od decyzji ZUS.

Za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

• podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;
• podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;
• w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy dokonuje powołany przez pracodawcę zespół powypadkowy. To zespół powypadkowy w oparciu o zebrane informacje i dowody dokonuje prawnej kwalifikacji wypadku w protokole powypadkowym.

Natomiast to pracodawca, zatwierdzając protokół powypadkowy, uznaje dane zdarzenie lub go nie uznaje za wypadek przy pracy.

Z tytułu wypadku przy pracy przysługuje między innymi zasiłek chorobowy – dla poszkodowanego pracownika, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy. Zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje w wysokości 100% podstawy wymiaru. Ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

WAŻNE

Przyznanie lub odmowa przyznania jednorazowego odszkodowania oraz ustalenie jego wysokości następują w drodze decyzji ZUS.

ZUS odmawia przyznania świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego w przypadku:

nieprzedstawienia protokołu powypadkowego lub karty wypadku;

• nieuznania w protokole powypadkowym lub karcie wypadku zdarzenia za wypadek przy pracy w rozumieniu ustawy;
• gdy protokół powypadkowy zawiera stwierdzenia bezpodstawne.

Poszkodowany w wypadku pracownik może odwołać się od decyzji ZUS odmawiającej przyznania mu jednorazowego świadczenia. Odwołanie wnosi się do sądu za pośrednictwem ZUS.

Decyzja ZUS zawiera informację o przysługujących ubezpieczonemu środkach odwoławczych. Pouczenie zawarte w decyzji ZUS określa termin i sposób wniesienia odwołania.

Poszkodowany pracownik, jako zainteresowany otrzymaniem 100% zasiłku chorobowego za czas przebywania na zwolnieniu lekarskim, powinien wnieść odwołanie od decyzji ZUS, którą otrzymał. Niepodjęcie przez pracownika odwołania będzie skutkować wypłatą zasiłku chorobowego w wysokości tylko 80% lub koniecznością zwrotu 20% nadpłaconego zasiłku chorobowego oraz brakiem prawa do jednorazowego odszkodowania.

Podstawa prawna:

• : 3.1; 6.1; 9.1; 11.1; 15; 22 ustawy z30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych [Dz.U. z 2002 r. nr 199, poz. 1673 ze zm.],
• 4,7 i 13 rozporządzenia Rady Ministrów z 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy [Dz.U. nr 105, poz. 870),
• 83 ust. 2 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych [tekst jedn.: DZ.U. z 2016 r. poz. 96 ze zm.],
• uchwała SN z 11 lutego 2014 r., I UZP 4/13.

Źródło: „BHP w firmie”  – Wydawnictwo Wiedza i Praktyka sp. z o o.

Jakie zmiany szykują się w badaniach okresowych policjantów i Straży Granicznej

utworzone przez audyt-bhp.pl | lut 10, 2017 | Warto wiedzieć

Do uzgodnień międzyresortowych trafiły właśnie dwa nowe projekty MSWiA dotyczące badań okresowych i kontrolnych w policji oraz funkcjonariuszy Straży Granicznej. Określają one jasno zakres oraz częstotliwość badań okresowych funkcjonariuszy tych służb. W przypadku policjantów regulacja ta wypełni lukę w przepisach. Natomiast niektórzy pogranicznicy będą objęci szerszym zakresem badań okresowych.

W przypadku regulacji dotyczącej policji projektowane rozporządzenie wypełnia lukę braku uregulowań w zakresie badań okresowych i kontrolnych w policji w przepisach powszechnie obowiązujących. Luka w tym zakresie wywołuje wiele wątpliwości natury prawnoorganizacyjnej.

Proponowana regulacja określa jednolite, uzależnione jedynie od:

• wieku,
• rodzaju służby,
• unormowania dotyczące rodzaju, zakresu oraz częstotliwości badań okresowych policjantów.

Rozporządzenie w sprawie badań okresowych i kontrolnych w policji reguluje badania okresowe i kontrolne w policji poprzez:

• określenie zakresu i częstotliwości badań okresowych w zależności od rodzaju pełnionej służby oraz wieku policjanta – w załącznikach do rozporządzenia określono zakresy i częstotliwość badań dla służb wymienionych w ustawie o policji oraz dla policjantów realizujących działania bojowe w jednostkach oraz komórkach antyterrorystycznych policji, a także komórkach minersko-pirotechnicznych lub komórkach realizacyjnych.

Przykładowo:

Policjanci służby kryminalnej, śledczej, prewencyjnej oraz policji sądowej, lotnictwa policyjnego mieliby przechodzić badania okresowe – jeżeli nie ukończyli 40. roku życia – co 3 lata. Natomiast jeżeli ukończyli – co 2 lata.

Policjanci służby wspomagającej działalność policji w zakresie organizacyjnym, logistycznym i technicznym oraz policjanci Wyższej Szkoły Policji, szkół policyjnych ośrodka szkolenia policji, a także instytutu badawczego będą kierowani na badania okresowe co 4 lata (jeśli nie ukończyli 40. roku życia) lub co 3 lata, jeżeli ukończyli.

Policjanci realizujący działania bojowe w jednostkach oraz komórkach antyterrorystycznych policji, a także komórkach minersko-pirotechnicznych lub komórkach realizacyjnych przechodziliby badania okresowe co roku; określenie wzoru skierowania na badania okresowe lub kontrolne oraz wzoru orzeczenia lekarskiego.

Planuje się, że rozporządzenie wejdzie w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

Szerszy zakres badań okresowych dla około 840 funkcjonariuszy Straży Granicznej

Projekt rozporządzenia w sprawie badań okresowych i kontrolnych funkcjonariuszy Straży Granicznej określa w sposób jednolity rodzaj i zakres badań okresowych dla funkcjonariuszy Straży Granicznej. Badania będą uzależnione od:

• rodzaju pełnionej służby,
• występujących na danym stanowisku narażeń na czynniki szkodliwe lub uciążliwe dla zdrowia występujące w czasie służb

Warto pokreślić, że projekt określa zakres badań podobny do obecnie stosowanego wobec funkcjonariuszy Straży Granicznej. W projekcie został ujednolicony w zakresie podstawowego rodzaju badań dla wszystkich funkcjonariuszy Straży Granicznej (projektowany załącznik nr 1). Został natomiast rozszerzony w stosunku do funkcjonariuszy we wszystkich placówkach Straży Granicznej, przyjmujących wnioski cudzoziemców o udzielenie ochrony międzynarodowej – nowe zadanie realizowane od 13 listopada 2015 r. na podstawie ustawy z 10 września 2015 r. o zmianie ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1607). Funkcjonariusz podczas zbierania danych i wypełniania wniosku o ochronę międzynarodową pozostaje w bezpośrednim kontakcie z cudzoziemcem, co powoduje wystąpienie narażenia funkcjonariusza na czynniki biologiczne i istnieje konieczność uwzględnienia tego narażenia podczas realizacji badań profilaktycznych.

Przewiduje się, że takim rozszerzonym zakresem badań okresowych zostanie objętych ok. 840 funkcjonariuszy we wszystkich placówkach Straży Granicznej.

Ponadto projekt rozporządzenia w sprawie badań okresowych i kontrolnych funkcjonariuszy Straży Granicznej określa także wzory:

• skierowania na badania okresowe lub kontrolne,
• orzeczenia lekarskiego.

Źródło: „BHP w firmie”  – Wydawnictwo Wiedza i Praktyka sp. z o o.

Rodzaje świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych Cz. 1

utworzone przez audyt-bhp.pl | sty 15, 2017 | Warto wiedzieć

Pracodawcy jako płatnicy składek pełnią bardzo ważną rolę w postępowaniu dotyczącym świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Zaczynając od uznania danego zdarzenia za wypadek przy pracy lub chorobę zawodową, aż do wypłaty przysługujących świadczeń.

Wypadkiem przy pracy jest nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

• podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;
• podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;
• w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku prac.

Za wypadek przy pracy uważa się również nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w okresie ubezpieczenia wypadkowego podczas:

• uprawiania sportu w trakcie zawodów i treningów przez osobę pobierającą stypendium sportowe;
• wykonywania odpłatnie pracy na podstawie skierowania do pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania;
• pełnienia mandatu posła lub senatora, pobierającego uposażenie;
• odbywania szkolenia, stażu, przygotowania zawodowego dorosłych lub przygotowania zawodowego w miejscu pracy przez osobę pobierającą stypendium w okresie odbywania tego szkolenia, stażu, przygotowania zawodowego dorosłych lub przygotowania zawodowego w miejscu pracy na podstawie skierowania wydanego przez powiatowy urząd pracy lub przez inny podmiot kierujący, pobierania stypendium na podstawie przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w okresie odbywania studiów podyplomowych;
• wykonywania przez członka rolniczej spółdzielni produkcyjnej, spółdzielni kółek rolniczych oraz przez inną osobę traktowaną na równi z członkiem spółdzielni na rzecz tych spółdzielni;
• wykonywania pracy na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub umowy o świadczenie usług,
• wykonywania pracy na podstawie umowy uaktywniającej,
• współpracy przy wykonywaniu pracy na podstawie umowy agencyjnej,
• umowy zlecenia lub umowy o świadczenie usług,
• wykonywania zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności pozarolniczej;
• wykonywania zwykłych czynności związanych ze współpracą przy prowadzeniu działalności pozarolniczej;
• wykonywania przez osobę duchowną czynności religijnych lub czynności związanych z powierzonymi funkcjami duszpasterskimi lub zakonnymi;
• odbywania służby zastępczej;
• nauki w Krajowej Szkole Administracji Publicznej przez słuchaczy pobierających stypendium;
• wykonywania pracy na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub umowy o świadczenie usług, jeżeli umowa taka została zawarta
• z pracodawcą, z którym osoba pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje ona pracę na rzecz pracodawcy z którym pozostaje w stosunku pracy;
• pełnienia przez funkcjonariusza celnego obowiązków służbowych.

Na równi z wypadkiem przy pracy, traktuje się wypadek, któremu pracownik uległ:

• w czasie podróży służbowej, chyba że wypadek spowodowany został postępowaniem pracownika, które nie pozostaje w związku z wykonywaniem powierzonych mu zadań;
• podczas szkolenia w zakresie powszechnej samoobrony;
• przy wykonywaniu zadań zleconych przez działające u pracodawcy organizacje związkowe.

Śmiertelny wypadek przy pracy to wypadek, w wyniku którego nastąpiła śmierć w okresie nieprzekraczającym 6 miesięcy od dnia wypadku.

Ciężki wypadek przy pracy to wypadek, w wyniku którego nastąpiło ciężkie uszkodzenie ciała, takie jak: utrata wzroku, słuchu, mowy, zdolności rozrodczej lub inne uszkodzenie ciała albo rozstrój zdrowia, naruszające podstawowe funkcje organizmu, a także choroba nieuleczalna lub zagrażająca życiu, trwała choroba psychiczna, całkowita lub częściowa niezdolność do pracy w zawodzie albo trwałe, istotne zeszpecenie lub zniekształcenie ciała.

Zbiorowy wypadek przy pracy to wypadek, któremu w wyniku tego samego zdarzenia uległy co najmniej dwie osoby.

Za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych „narażeniem zawodowym”.

Ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku, który miał miejsce na terenie innego zakładu pracy, dokonuje zespół powypadkowy powołany przez pracodawcę poszkodowanego, w obecności przedstawiciela pracodawcy, na którego terenie miał miejsce wypadek.

Pracodawca, na którego terenie miał miejsce wypadek, w którym została poszkodowana osoba niebędąca jego pracownikiem, jest obowiązany w szczególności:

• zapewnić udzielenie pomocy poszkodowanemu;
• zabezpieczyć miejsce wypadku;
• zawiadomić niezwłocznie o wypadku pracodawcę poszkodowanego;
• udostępnić miejsce wypadku i niezbędne materiały oraz udzielić informacji i wszechstronnej pomocy zespołowi powypadkowemu ustalającemu okoliczności i przyczyny wypadku.

Na wniosek pracodawcy poszkodowanego pracownika pracodawca, na którego terenie miał miejsce wypadek, może ustalić okoliczności i przyczyny wypadku, a następnie dokumentację powypadkową przekazać pracodawcy poszkodowanego pracownika.

Protokół powypadkowy

Po ustaleniu okoliczności i przyczyn wypadku zespół powypadkowy sporządza – nie później niż w terminie 14 dni od dnia uzyskania zawiadomienia o wypadku – protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy. Ustalenie okoliczności i przyczyn wypadku w terminie późniejszym niż powyższy, wskutek uzasadnionych przeszkód lub trudności, wymaga podania przyczyn tego opóźnienia w treści protokołu powypadkowego.

Zespół powypadkowy sporządza protokół powypadkowy w niezbędnej liczbie egzemplarzy i wraz z pozostałą dokumentacją powypadkową doręcza niezwłocznie pracodawcy w celu zatwierdzenia.

Członek zespołu powypadkowego ma prawo złożyć do protokołu powypadkowego zdanie odrębne, które powinien uzasadnić. W przypadku rozbieżności zdań członków zespołu powypadkowego o treści protokołu powypadkowego decyduje pracodawca.

Zespół powypadkowy jest obowiązany zapoznać:

1. poszkodowanego z treścią protokołu powypadkowego przed jego zatwierdzeniem. Poszkodowany ma prawo:

• zgłoszenia uwag i zastrzeżeń do ustaleń zawartych w protokole powypadkowym, o czym zespół powypadkowy jest obowiązany pouczyć poszkodowanego,
• wglądu do akt sprawy oraz sporządzania z nich notatek i odpisów oraz kopii.

2. z treścią protokołu powypadkowego członków rodziny zmarłego pracownika’ oraz poucza ich o prawie zgłaszania uwag i zastrzeżeń do ustaleń zawartych w protokole powypadkowym.

Gdy wypadek nie jest wypadkiem przy pracy

Stwierdzenie w protokole powypadkowym, że wypadek nie jest wypadkiem przy pracy albo że zachodzą okoliczności, które mogą mieć wpływ na prawo pracownika do świadczeń przysługujących z tytułu wypadku, wymaga szczegółowego uzasadnienia i wskazania dowodów stanowiących podstawę takiego stwierdzenia. Do protokołu powypadkowego dołącza się zapis wyjaśnień poszkodowanego i informacji uzyskanych od świadków wypadku, a także inne dokumenty zebrane w czasie ustalania okoliczności i przyczyn wypadku, w szczególności pisemną opinię lekarza lub innych specjalistów, szkice lub fotografie miejsca wypadku, a także odrębne zdanie złożone przez członka zespołu powypadkowego oraz uwagi i zastrzeżenia, stanowiące integralną część protokołu powypadkowego. Protokół powypadkowy zatwierdza pracodawca nie później niż w terminie 5 dni od dnia jego sporządzenia.

Pracodawca zwraca niezatwierdzony protokół powypadkowy w celu wyjaśnienia i uzupełnienia go przez zespół powypadkowy, jeżeli do treści protokołu powypadkowego zostały zgłoszone zastrzeżenia przez poszkodowanego lub członków rodziny zmarłego wskutek wypadku pracownika albo protokół powypadkowy nie odpowiada warunkom określonym w rozporządzeniu.

Zespół powypadkowy, po dokonaniu wyjaśnień i uzupełnień, sporządza, nie później niż w terminie 5 dni, nowy protokół powypadkowy, do którego dołącza protokół powypadkowy niezatwierdzony przez pracodawcę.

Zatwierdzony protokół powypadkowy pracodawca niezwłocznie doręcza poszkodowanemu pracownikowi, a w razie wypadku śmiertelnego – członkom rodziny zmarłego pracownika.

Protokół powypadkowy dotyczący wypadków śmiertelnych, ciężkich i zbiorowych:

• pracodawca niezwłocznie doręcza właściwemu inspektorowi pracy,
• zawierający ustalenia naruszające uprawnienia pracownika albo nieprawidłowe wnioski profilaktyczne, może być zwrócony pracodawcy przez właściwego inspektora pracy, z uzasadnionym wnioskiem o ponowne ustalenie okoliczności i przyczyn wy

Rejestr wypadków przy pracy

Pracodawca prowadzi rejestr wypadków przy pracy na podstawie wszystkich protokołów powypadkowych, który zawiera:

• imię i nazwisko poszkodowanego;
• miejsce i datę wypadku;
• informacje dotyczące skutków wypadku dla poszkodowanego;
• datę sporządzenia protokołu powypadkowego;
• stwierdzenie, czy wypadek jest wypadkiem przy pracy;
• datę przekazania do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosku o świadczenia z tytułu wypadku przy pracy;
• liczbę dni niezdolności do pracy;
• inne informacje, niebędące danymi osobowymi, których zamieszczenie w rejestrze jest celowe, w tym wnioski i zalecenia profilaktyczne zespołu powypadkowego.

Świadczenia wypadkowe i chorobowe

Z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia:

• zasiłek chorobowy – dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
• świadczenie rehabilitacyjne – dla ubezpieczonego, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy;
• zasiłek wyrównawczy – dla ubezpieczonego będącego pracownikiem, którego wynagrodzenie uległo obniżeniu wskutek stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
• jednorazowe odszkodowanie – dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
• jednorazowe odszkodowanie – dla członków rodziny zmarłego dla ubezpieczonego lub rencisty;
• renta z tytułu niezdolności do pracy – dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
• renta szkoleniowa – dla ubezpieczonego, w stosunku do którego orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
• renta rodzinna – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
• dodatek do renty rodzinnej – dla sieroty zupełnej;
• dodatek pielęgnacyjny;
• pokrycie kosztów leczenia z zakresu stomatologii i szczepień ochronnych oraz zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne.

Podmioty uprawnione do ustalenia prawa do zasiłków i świadczeń oraz do ich wypłaty

Prawo do zasiłków i świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego ustalają i świadczenie to oraz zasiłki wypłacają:

• płatnicy składek, jeżeli są zobowiązani do ustalania prawa do zasiłków w razie choroby i macierzyństwa i ich wypłaty;
• ZUS.

Zasiłek chorobowy

Zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego:

przysługuje:

• niezależnie od okresu podlegania ubezpieczeniu,
• od pierwszego dnia niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub choroba zawodową, z zastrzeżeniem ust. 3;
• nie przysługuje za okresy niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, za które ubezpieczony na podstawie odrębnych przepisów zachowuje prawo, do wynagrodzenia, uposażenia, stypendium lub innego świadczenia przysługującego za czas niezdolności do pracy.

Przepis ten stosuje się odpowiednio do świadczenia rehabilitacyjnego.

Wysokość zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego

Zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia wypadkowego przysługują w wysokości 100% podstawy wymiaru, którą stanowi kwota będąca podstawą wymiaru składek na ubezpieczenie wypadkowe.

Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego:

1. Pracownikom – stosuje się następujące zasady:

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego:

• przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do prac Jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem tego okresu, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia;
• za jeden dzień niezdolności do pracy stanowi jedna trzydziesta część wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru zasiłku;
• ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskanego u płatnika składek w okresie nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, w trakcie którego powstała niezdolność do pracy.

2. Członkom rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych, osobom odbywającym służbę zastępczą oraz osobom stosuje się zasady:

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stanowi przeciętny miesięczny przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.

Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem:

1. W przypadku ubezpieczonego, dla którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe stanowi zadeklarowana kwota, podlegającego ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi suma:

• przeciętnej miesięcznej naj niższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz
• kwoty stanowiącej iloczyn jednej dwunastej przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej naj niższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz liczby tych miesięcy.

Jeżeli okres ubezpieczenia chorobowego rozpoczął się po przerwie nieprzekraczającej

30 dni od ustania ubezpieczenia chorobowego z innego tytułu, w liczbie pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia, uwzględnia się również pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia z poprzedniego tytułu. Liczba pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia uwzględnionych z poprzedniego i aktualnego tytułu nie może przekraczać 12.

Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przyjmuje się przeciętną miesięczną najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz przeciętną kwotę zadeklarowaną jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, za okres pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia z aktualnego tytułu.

Jeżeli przerwa w ubezpieczeniu chorobowym nie jest związana z ustaniem tytułu do ubezpieczeń społecznych, a związana jest jedynie z nieopłaceniem składki na ubezpieczenie chorobowe bądź z opóźnieniem w jej opłaceniu, w podstawie wymiaru zasiłku uwzględnia się również przeciętny miesięczny przychód za miesiące przed przerwą.

Jeżeli ubezpieczony przez cały okres wykonywania pozarolniczej działalności deklaruje podstawę wymiaru składek w kwocie nie niższej niż stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek.

Jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, podstawę wymiaru zasiłku stanowi:

• najniższa miesięczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku, po odliczeniach, dla ubezpieczonych, dla których określono najniższą podstawę wymiaru składek;
• kwota przychodu określona w umowie przypadająca za miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku, po odliczeniach, a jeżeli kwota ta w umowie nie została określona, kwota przeciętnego miesięcznego przychodu innych ubezpieczonych, z którymi płatnik składek zawarł takie same lub podobne umowy dla ubezpieczonych wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia;
• przeciętny miesięczny przychód innych członków spółdzielni za miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku – dla ubezpieczonych będących członkami rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych;
• przeciętny miesięczny przychód osób wykonujących pracę nakładczą na rzecz danego płatnika składek za miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku – dla osób wykonujących pracę nakładczą.

Jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, a okres ubezpieczenia chorobowego rozpoczął się po przerwie nieprzekraczającej 30 dni od ustania ubezpieczenia chorobowego z innego tytułu, przy ustaleniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego stosuje się w okresie od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. – od 0,80% do 1,00%, należnych składek na ubezpieczenie wypadkowe, przewidzianych w planie finansowym Funduszu Ubezpieczenia Społecznego na dany rok budżetowy.

W przypadku ubezpieczonego, dla którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe stanowi zadeklarowana kwota, jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, a okres tego ubezpieczenia rozpoczął się po przerwie nieprzekraczającej 30 dni od ustania ubezpieczenia chorobowego z innego tytułu. Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego:

• przyjmuje się miesięczną najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz kwotę zadeklarowaną, w przeliczeniu na pełny miesiąc kalendarzowy ubezpieczenia, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, za miesiąc kalendarzowy, w którym powstała niezdolność do pracy, po odliczeniach;
• w liczbie pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia uwzględnia się również miesiąc kalendarzowy, w którym powstała niezdolność do pracy.

Wobec pozostałych osób stosuje się zasady:

1. Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego:

• za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie może być wyższa niż kwota wynosząca 100% przeciętnego wynagrodzenia. Kwotę tę ustala się miesięcznie, poczynając od 3. miesiąca kwartału kalendarzowego, na okres 3 miesięcy, na podstawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału, ogłaszanego do celów emerytalnych;
• ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stanowi przeciętny miesięczny przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.

Przy ustalaniu podstawy wymiaru uwzględnia się przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie wypadkowe po odliczeniu kwoty odpowiadającej 11,26% podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie wypadkowe.

Jeżeli niezdolność do pracy ubezpieczonego powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia wypadkowego, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego z stanowi:

• kwota otrzymanego za ten miesiąc stypendium sportowego – dla ubezpieczonych będących stypendystami sportowymi,
• kwota otrzymanego za ten miesiąc stypendium – dla ubezpieczonych będących słuchaczami Krajowej Szkoły Administracji Publicznej,
• kwota otrzymanego za ten miesiąc stypendium – dla ubezpieczonych będących osobami pobierającymi stypendium w okresie odbywania szkolenia, stażu, przygotowania zawodowego dorosłych lub przygotowania zawodowego w miejscu pracy, na które zostały skierowane przez powiatowy urząd pracy lub inny podmiot kierujący, lub pobierającymi stypendium na podstawie przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w okresie odbywania studiów podyplomowych, kwota otrzymanego za ten miesiąc uposażenia – dla ubezpieczonych będących funkcjonariuszami celnymi

– po odliczeniu kwoty odpowiadającej 11,26%podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie wypadkowe.

Rodzaje świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych Cz. 2

Źródło: „BHP w firmie”  – Wydawnictwo Wiedza i Praktyka sp. z o o.