utworzone przez audyt-bhp.pl | paź 19, 2017 | Warto wiedzieć
W lipcu weszła w życie ustawa z 21 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy o ochronie przeciwpożarowej. Zmienia ona zasady wydatkowania środków finansowych przeznaczonych na cele ochrony przeciwpożarowej.
Zgodnie ze zmienionym art. 38 ust. l ustawy o ochronie przeciwpożarowej zakłady ubezpieczeń są obowiązane przekazywać Komendantowi Głównemu Państwowej Straży Pożarnej 10% sumy wpływów uzyskanych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia od ognia na uzasadnione potrzeby jednostek ochrony przeciwpożarowej, w szczególności na zapewnienie gotowości bojowej tych jednostek, budowę i modernizację obiektów strażnic, badania naukowe i działalność racjonalizatorską w zakresie bezpieczeństwa pożarowego i przeciwdziałania innym zagrożeniom, a także propagowanie bezpieczeństwa pożarowego. Oznacza to więc, że wszystkie środki pochodzące od zakładów ubezpieczeń trafią najpierw do Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej.
Z kolei zgodnie z nowym ust. 2 tego wymienionego wyżej przepisu środki finansowe, o których mowa w ust. l, Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej przekazuje w wysokości:
- 50% – ochotniczym strażom pożarnym;
- 50% – jednostkom ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w art. 15 pkt 1-5 i 8 ustawy (jednostki organizacyjne Państwowej Straży Pożarnej, jednostki organizacyjne Wojskowej Ochrony Przeciwpożarowej, zakładowa straż pożarna, zakładowa służba ratownicza, gminna zawodowa straż pożarna, powiatowa [miejska] zawodowa straż pożarna, terenowa służba ratownicza oraz inne jednostki ratownicze).
Podstawa prawna:
- ustawa z 21 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy o ochronie przeciwpożarowej [Dz.U. poz. 1169).
utworzone przez audyt-bhp.pl | lip 26, 2017 | Warto wiedzieć
Członkowie rodziny osoby ubezpieczonej, która zmarła na skutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, mają prawo do jednorazowego odszkodowania. Jeżeli jednak choroba zawodowa nie była co najmniej współprzyczyną śmierci pracownika, członkowie jego rodziny takiego odszkodowania nie otrzymają.
W sprawie rozpoznanej przez Sąd Najwyższy w wyroku z 5 lutego 2013 r., sygn. akt II UK 189/12, żona zmarłego górnika domagała się od ZUS przyznania odszkodowania w związku z chorobą zawodową męża, spowodowana pracą w pyle węglowym. Już za życia górnika lekarze rozpoznali u niego rozedmę płuc, a po jego śmierci państwowy powiatowy inspektor sanitarny rozpoznał u niego pylicę płuc. Jednak lekarz-orzecznik ZUS uznał, że nie ma związku pomiędzy śmiercią górnika a pylicą – stwierdzoną chorobą zawodową. W konsekwencji ww. orzeczenia ZUS odmówił wypłaty jednorazowego odszkodowania dla wdowy.
Związek między chorobą zawodową a śmiercią
Sprawa na skutek skargi żony zmarłego trafiła do rozpoznania do sądu. Sąd rejonowy uznał odwołanie żony górnika za bezzasadne i je oddalił. W uzasadnieniu wyroku sąd powołał się na opinię lekarza pulmonologa – wynikało z niej, że zmarły cierpiał na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, niewydolność oddechową. Ponadto biegły stwierdził, że u zmarłego rozpoznano pośmiertnie chorobę płuc, ale stwierdzona pośmiertnie pylica płuc nie mogła spowodować śmierci górnika i nie stanowiła ani przyczyny, ani współprzyczyny jego śmierci. Z opinii biegłego lekarza wynikało także, że przyczyną śmierci była niewydolność oddechowa spowodowana przewlekłą chorobą płuc, na którą górnik cierpiał za życia. W rezultacie sąd rejonowy oddalił odwołanie żony górnika, podkreślając, że może ona próbować uzyskać jednorazowe odszkodowanie z tytułu uznania za chorobę zawodową przewlekłego zapalenia płuc, na które cierpiał mąż za życia.
Wyrok sądu rejonowego utrzymał w mocy sąd okręgowy. Kobieta złożyła skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego od wyroku sądu drugiej instancji. Sąd Najwyższy orzekł, że jeżeli pylica płuc – choroba zawodowa stwierdzona po śmierci górnika – nie stanowiła współprzyczyny jego śmierci, to wdowa po nim nie ma prawa do jednorazowej rekompensaty z tytułu śmierci członka rodziny na skutek choroby zawodowej. Sąd Najwyższy orzekł, że pylica płuc u zmarłego górnika nie była w stadium zaawansowanym, dlatego nie mogła stanowić ani przyczyny, ani współprzyczyny jego śmierci.
Kto ma prawo do jednorazowego odszkodowania
Jednorazowe odszkodowanie przysługuje osobie ubezpieczonej, która na skutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznała stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Odszkodowanie to przysługuje w wysokości 20% przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Jednorazowe odszkodowanie przysługuje także członkom rodziny ubezpieczonego, który zmarł wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.
Jeżeli do jednorazowego odszkodowania uprawniony jest tylko jeden członek rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty, przysługuje ono w wysokości:
- 18-krotnego przeciętnego wynagrodzenia, gdy uprawnionymi są małżonek lub dziecko;
- 9-krotnego przeciętnego wynagrodzenia, gdy uprawniony jest inny członek rodziny.
Podstawa prawna:
art. 11-15 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych [tekst jedn.: Dz.U. z 2015 r. poz. 1242 ze zm.]
Aneta Mościcka
dziennikarz, prawnik,
specjalista w zakresie prawa pracy
Źródło: „BHP w firmie” – Wydawnictwo Wiedza i Praktyka sp. z o o.
utworzone przez audyt-bhp.pl | cze 11, 2016 | Dokumentacja
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji wydanym 7 czerwca 2010 roku, dotyczącym ochrony przeciwpożarowej budynków oraz innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. nr 109, poz. 719) instrukcje bezpieczeństwa pożarowego muszą koniecznie zawierać następujące elementy:
- warunki ochrony ppoż., które wynikają z przeznaczenia, sposobu użytkowania, magazynowania, funkcjonujących procesów technologicznych, a także warunków technicznych (m.in. zagrożenie wybuchem);
- określenie urządzeń ppoż. i gaśnic znajdujących się na wyposażeniu, wraz instrukcjami dotyczącymi ich użytkowania, poddawania przeglądom, naprawom i konserwacji;
- informacje określające postępowanie w przypadku wybuchu pożaru lub innego zagrożenia;
- metody zabezpieczania prac niebezpiecznych pod względem pożarowym;
- możliwości zapoznania się pracowników i innych użytkowników obiektu z przepisami ppoż. oraz treścią instrukcji bezpieczeństwa pożarowego;
- warunki oraz organizacja ewakuacji użytkowników obiektu wraz z praktycznymi sposobami ich sprawdzenia;
- zadania oraz obowiązki z zakresu ochrony przeciwpożarowej dla osób, które są stałymi użytkownikami danego obiektu;
- plan obiektu, opisujący również jego lokalizację oraz teren przyległy, zawierający graficzne dane dotyczące następujących elementów: wysokość budynku i liczba jego kondygnacji, odległość od sąsiednich obiektów, parametry pożarowe obecnych substancji palnych, gęstość obciążenia ogniowego w strefach pożarowych, szacowana liczba osób na poszczególnych kondygnacjach/pomieszczeniach i kategorie ich zagrożenia, rozmieszczenie pomieszczeń oraz przestrzeni zewnętrznych zaklasyfikowanych do strefy zagrożenia wybuchem, warunki ewakuacji, wraz z jasnym określeniem kierunków oraz wyjść ewakuacyjnych, podział budynku na strefy pożarowe, lokalizacja urządzeń ppoż., a także gaśnic, głównych zaworów instalacji gazowej, niebezpiecznych materiałów czy elementów odpowiedzialnych za sterowanie urządzeniami ppoż., dojścia do dźwigów dla ratowników, zewnętrznych hydrantów oraz innych źródeł wody, drogi pożarowe i pozostałe drogi dojazdowe z oznaczeniem wjazdów na ogrodzone tereny;
- określenie osób bądź podmiotów odpowiedzialnych za stworzenie instrukcji bezpieczeństwa pożarowego.
Dokumenty te muszą być opracowywane minimum raz na dwa lata, a także po zmianach sposobu użytkowania danego obiektu bądź procesu technologicznego, które mają znaczący wpływ na zmiany warunków ochrony ppoż.
Zadzwoń do nas/lub napisz:
730 150 980
biuro-audyt-bhp@wp.pl
biuro@audyt-bhp.pl
