utworzone przez audyt-bhp.pl | wrz 17, 2021 | Dokumentacja
Plan postępowania na wypadek zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego, mienia oraz środowiska naturalnego
Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania materiałów wybuchowych, broni, amunicji oraz wyrobów o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym jest obowiązany opracować plan postępowania na wypadek zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego, mienia oraz środowiska naturalnego i aktualizować go stosownie do zmieniających się okoliczności.
Obowiązek ten reguluje art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (jt. Dz. U. z 2018, poz. 2037 ze zm.), natomiast szczegółowy zakres określa rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 8 listopada 2002 r. w sprawie wymagań, jakim powinien odpowiadać plan postępowania na wypadek zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego, mienia oraz środowiska naturalnego (Dz. U. 2002 nr 194 poz. 1632).
Opracujemy Plan postępowania na wypadek zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego, mienia oraz środowiska naturalnego dla Ciebie i Twojego przedsiębiorstwa, firmy, jednostki budżetowej…
Kontakt z nami
utworzone przez audyt-bhp.pl | gru 20, 2017 | Dokumentacja
Kiedy należy wykonać szkolenia alpinistyczne? Czy pracownikowi, który pracuje na wysokości powyżej 5 m, wystarczy. że będzie posiadał badania lekarskie do pracy powyżej 3 m i szkolenie bhp dla pracowników na stanowiskach robotniczych i przy pracach szczególnie niebezpiecznych?
Dla pracowników wykonujących prace na wysokości powyżej 5 m w dostępie budowlanym wystarczy:
- posiadanie zaświadczenia z badania lekarskiego wskazującego na brak przeciwwskazań do pracy na wysokości powyżej 3 m,
- ukończenie szkolenia stanowiskowego bhp (instruktażu) dla konkretnych prac, z wykorzystaniem danego sprzętu do prac na wysokości.
Natomiast dla pracowników kierowanych do prac w dostępie linowym, które wymagają dużo większych i specjalistycznych umiejętności oraz mogą stwarzać większe zagrożenia niż prace w dostępie budowlanym, instruktaż stanowiskowy (wymagany przepisami w sprawie szkolenia w dziedzinie bhp) może być niewystarczający dla zapewnienia bezpieczeństwa pracy i samego wykonania wymaganego zadania.
Z tego względu dla pracowników kierowanych do takich prac, oprócz badań lekarskich (ze wskazaniem na skierowaniu – prace w dostępie linowym lub prace z wykorzystaniem technik alpinistycznych) i instruktażu stanowiskowego, należy przeprowadzić szkolenie do prac na wysokości w dostępie linowym (np. kurs alpinistyczny).
Podstawa prawna:
- 2373 § 1; art. 283 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm.),
- rozporządzenie ministra pracy i polityki socjalnej z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. z 2003 r. nr 169, poz. 1650 ze zm.),
- 133-142 Rozdziału 9 [Roboty na wysokości] rozporządzenia ministra infrastruktury z 6 lutego 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych (Dz.U. nr 47, poz. 4011),
- 8a rozporządzenia ministra gospodarki z 30 października 2002 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie użytkowania maszyn przez pracowników podczas pracy (Dz.U. nr 191, poz. 1596 ze zm.),
- rozporządzenie ministra gospodarki i pracy z 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. nr 180, poz. 1860 ze zm.),
- rozporządzenie ministra gospodarki z 21 grudnia 2005 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla środków ochrony indywidualnej (Dz.U. nr 259, poz. 2173).
utworzone przez audyt-bhp.pl | gru 8, 2017 | Poradnik
W firmie obowiązuje zakaz palenia, więc pracownik wyszedł z firmy na papierosa i przed budynkiem doznał urazu. Czy nastąpiło zerwanie związku z pracą, czy trzeba takie zdarzenie uznać za wypadek przy pracy? Pracodawca wiedział o wyjściu na papierosa, czas takich przerw nie jest odliczany od czasu pracy.
Zasady palenia tytoniu w firmie określa się w sposób przyjęty u danego pracodawcy, na przykład w regulaminie. Pracodawca ustala miejsca, w których palenie jest zakazane, oraz może wskazać miejsca, w których jest dozwolone. Podstawą stwierdzenia, czy dane zdarzenie jest wypadkiem przy pracy lub nim nie jest, będzie protokół powypadkowy sporządzony przez zespół powypadkowy.
Zdarzenie, które wystąpiło w trakcie przysługującej pracownikowi przerwy wliczanej do czasu pracy, powinno być traktowane jako wypadek przy pracy. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy, wskazując w wyroku, że “nie zrywa związku z pracą ten, kto spożywa posiłek lub nawet wychodzi na obiad w czasie przerwy w pracy. Powiązanie wypadku z pracą może bowiem zachodzić zarówno przy wykonywaniu czynności łączących się ze stosunkiem pracy, jak i w czasie pozostawania podwładnego do dyspozycji pracodawcy na terenie zakładu lub nawet poza nim”.
W omawianym przypadku konieczne jest ustalenie, czy czas, w którym doszło do urazu, był czasem, w którym pracownik był w dyspozycji pracodawcy i nadal pozostawał w związku z pracą. Jeśli do zdarzenia doszło w czasie regulaminowej przerwy w pracy, wówczas na zachowaniu związku z pracą zaważy fakt, że przerwa była wliczana do czasu pracy, za który przysługuje pracownikowi wynagrodzenie. Świadczy to również o tym, że w tym czasie pracownik pozostawał w dyspozycji pracodawcy. Czas przerwy pracownik może spożytkować według własnego uznania, np. przez spożycie posiłku czy palenie tytoniu. Ustalenia wymaga również, czy pracownik w czasie tej przerwy mógł opuścić budynek zakładu.
Pracodawca dysponując czasem pracy zatrudnionego, może w regulaminie pracy zadecydować, że podczas regulaminowej przerwy, którą wykorzystuje się w ściśle określonym czasie, należy pozostać w budynku zakładu. Jeśli wewnątrz zakładowe przepisy są tak skonstruowane, wówczas niezastosowanie się do nich i samowolne opuszczenie budynku poza ustalonym czasem może być uznane za okoliczność wyłączającą związek wypadku z pracą·
Zgodnie z Kodeksem pracy przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie upoważniają pracownika do opuszczenia stanowiska pracy w celu palenia tytoniu.
Sąd Najwyższy orzekł, że:
“przerwa w świadczeniu pracy (wykonywaniu zwykłych czynności pracowniczych) podjęta w celach prywatnych, niezwiązanych ze świadczeniem pracy, oznacza zerwanie związku z pracą’: Wobec tego zdarzenie, do którego doszło podczas takiej przerwy, nie może zostać zakwalifikowane jako wypadek przy pracy. Sytuacja pozostaje taka sama, nawet jeśli przełożony wyraził zgodę na załatwienie przez pracownika spraw prywatnych (palenie tytoniu) w czasie pracy. Taka zgoda, mimo że chroni pracownika przed zarzutem naruszenia obowiązków służbowych, nie może być traktowana z zachowaniem związku z pracą wypadku, który nastąpił po opuszczeniu przez zatrudnionego miejsca pracy.
Zgodnie z ustawą o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło:
- podczas wykonywania lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych,
- podczas wykonywania lub w związku z wykonywaniem przez zatrudnionego czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia,
- w czasie pozostawania pracownika do dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.
Przeprowadzając postępowanie wyjaśniające okoliczności i przyczyny urazu, którego doznał pracownik, wychodząc przed budynek, żeby zapalić papierosa, zespół powypadkowy musi ustalić, czy zostały spełnione wszystkie elementy definicji wypadku przy pracy, tj.:
- nagłość zdarzenia, rozumiana jako zdarzenie, którego czas nie przekraczał jednej dniówki roboczej, przyczyna zewnętrzna, traktowana jako każdy czynnik zewnętrzny zdolny wywołać szkodliwe skutki,
- zachowany związek z pracą,
- uraz będący naruszeniem ciągłości tkanek ciała lub narządów wskutek działania czynnika zewnętrznego.
Podstawa prawna:
- 22 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy [tekst jedn.: Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm.],
- 3 ust. 1 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych [tekst jedn.: Dz.U. z 2015 r. poz. 1242 ze zm.],
- wyrok Sądu Najwyższego z 17 września 2008 r., I UK 66/08,
- wyrok Sądu Najwyższego z 23 kwietnia 1999 r., II UKN 605/98,
- wyrok Sądu Najwyższego z 14 stycznia 1997 r., II UKN 47/96.
Halina Góralska
główny specjalista ds. bhp,
wykładowca przedmiotów zawodowych z zakresu bhp
utworzone przez audyt-bhp.pl | lis 12, 2017 | Warto wiedzieć
Od 21 września zmiany w ustawie o dozorze technicznym
Zgodnie z nowelizacją ustawy o dozorze technicznym Urząd Dozoru Technicznego będzie miał prawo kontrolować sprawność urządzeń służących do odzyskiwania oparów paliwa na stacjach.
Kontroli Urzędu Dozoru Technicznego podlegać będą urządzenia służące do odzyskiwania oparów paliwa podczas tankowania pojazdów silnikowych na stacjach. Zmiana ustawy wynika z konieczności wdrożenia unijnych przepisów. Obowiązek wyposażenia stacji paliw w urządzenia do odzyskiwania par paliwa wynika z przepisów rozporządzenia ministra
gospodarki z 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz.U. z 2014 r. poz. 1853 ze zm.).
Zgodnie z nowymi przepisami, inspektorzy jednostek dozoru technicznego będą kontrolować wydajność urządzeń wychwytujących opary paliwa, które uwalniają się podczas tankowania pojazdów, i monitorować ich przekazywanie do zbiornika magazynowego. Zapewni to ograniczenie emisji do atmosfery szkodliwych substancji, takich jak benzen i ozon. Dozór techniczny nad urządzeniami do odzyskiwania oparów paliwa na cywilnych stacjach paliw zostanie powierzony inspektorom Urzędu Dozoru Technicznego, a badania urządzeń na wojskowych stacjach paliw będą przeprowadzać inspektorzy Wojskowego Dozoru Technicznego (WDT).
Podstawa prawna:
• Ustawa z 20 lipca 2017 r. o zmianie ustawy o dozorze technicznym (Dz.U. z 2017 r. poz. 15551).
Zmiany w przepisach dotyczących eksploatacji urządzeń transportu bliskiego
W ministerstwie rozwoju i finansów trwają prace nad ujednoliceniem przepisów wykonawczych w zakresie dozoru technicznego dotyczącego eksploatacji, napraw i modernizacji urządzeń transportu bliskiego oraz dostosowaniem ich do wymogów prawa unijnego.
Obecnie sprawy dozoru technicznego w zakresie eksploatacji urządzeń transportu bliskiego uregulowane są w trzech aktach wykonawczych wydanych na podstawie ustawy z 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym (tekst jedn.: Dz.U. 2017 r. poz. 1040 ze zm.). Chodzi tu o:
• rozporządzenie ministra gospodarki z 10 lipca 2001 r. w sprawie warunków technicznych dozoru technicznego, jakim powinny odpowiadać przenośniki kabinowe i krzesełkowe (Dz.U. nr 77, poz. 827),
• rozporządzenie ministra gospodarki z 28 grudnia 200 l r. w sprawie warunków technicznych dozoru technicznego, jakim powinny odpowiadać dźwigniki (Dz.U. nr 4, poz. 43),
• rozporządzenie ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej z 29 października 2003 r. w sprawie warunków technicznych dozoru technicznego w zakresie eksploatacji niektórych urządzeń transportu bliskiego (Dz.U. nr 193, poz. 1890).
Z uzasadnienia projektu rozporządzenia wynika, że chodzi nie tylko o ujednolicenie tych przepisów, ale też o dostosowanie nowych unormowań do stanu wiedzy technicznej. Po wprowadzeniu nowego rozporządzenia ułatwione będzie też prowadzenie działalności gospodarczej przez podmioty eksploatujące urządzenia transportu bliskiego oraz uproszczone zostaną procedury po stronie konserwatorów tych urządzeń.
Źródło:
• Projekt rozporządzenia ministra rozwoju i finansów w sprawie warunków technicznych dozoru technicznego w zakresie eksploatacji, napraw i modernizacji urządzeń transportu bliskiego.
utworzone przez audyt-bhp.pl | paź 19, 2017 | Warto wiedzieć
W lipcu weszła w życie ustawa z 21 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy o ochronie przeciwpożarowej. Zmienia ona zasady wydatkowania środków finansowych przeznaczonych na cele ochrony przeciwpożarowej.
Zgodnie ze zmienionym art. 38 ust. l ustawy o ochronie przeciwpożarowej zakłady ubezpieczeń są obowiązane przekazywać Komendantowi Głównemu Państwowej Straży Pożarnej 10% sumy wpływów uzyskanych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia od ognia na uzasadnione potrzeby jednostek ochrony przeciwpożarowej, w szczególności na zapewnienie gotowości bojowej tych jednostek, budowę i modernizację obiektów strażnic, badania naukowe i działalność racjonalizatorską w zakresie bezpieczeństwa pożarowego i przeciwdziałania innym zagrożeniom, a także propagowanie bezpieczeństwa pożarowego. Oznacza to więc, że wszystkie środki pochodzące od zakładów ubezpieczeń trafią najpierw do Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej.
Z kolei zgodnie z nowym ust. 2 tego wymienionego wyżej przepisu środki finansowe, o których mowa w ust. l, Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej przekazuje w wysokości:
- 50% – ochotniczym strażom pożarnym;
- 50% – jednostkom ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w art. 15 pkt 1-5 i 8 ustawy (jednostki organizacyjne Państwowej Straży Pożarnej, jednostki organizacyjne Wojskowej Ochrony Przeciwpożarowej, zakładowa straż pożarna, zakładowa służba ratownicza, gminna zawodowa straż pożarna, powiatowa [miejska] zawodowa straż pożarna, terenowa służba ratownicza oraz inne jednostki ratownicze).
Podstawa prawna:
- ustawa z 21 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy o ochronie przeciwpożarowej [Dz.U. poz. 1169).
